افرادی هستند در زندگی من
که نه احساسی بین ما رد و بدل می شه
و نه بودنشون به چشم میاد
و وقتی که می رن حتی نبودنشون حس نمی شه
و نه حتی خاطره ای ازشون در ذهنم باقی می مونه
این افراد هستند در زندگی من برای اینکه لحظات لذت بخشی رو باهاشون بگذرونم
برای اینکه منو سرشار از لذت کنند
درست مثل یک هوس...
برای این آدمها هیچ وقت قلبم به تپش در نمیاد
هیچوقت با ندیدنشون دل تنگ نمی شم
هیچوقت منتظر تماسشون نیستم
و هیچوقت شبا بهشون شب بخیر نمی گم
این افراد هستند بخاطر اینکه باید باشن
برای این هستند که با بودنشون جاهای خالی کم رنگ‌تر می‌شه
برای اینکه اگه نباشن دیگه زندگی خیلی سوت و کور می‌شه برام
هستند برای اینکه به من لذت ببخشند
وقتی می‌رن که باید برن
وقتی که من دیگه سیر شدم ازشون
* اینم یه جورشه
سلام آلبالو جان....
نمی دونم چرا وقتی اسم وبلاگتو دیدم یکهو دلم هوای خواندن دوباره رمان ""کافه پیانو"" را کرد..من از حسی که در وجود شعله ور ساخته ای....
به قول خودت اینم یک جورشه
موفق باشی.
مرسی از نظرت
کتاب کافه پیانو رو خوندم
راستش بنظر من ارزش دوباره خوندون نداره
;)
سلام
خسته نباشید .
اگر با تبادل لینک موافق هستید من را با نام " ۩همه چی تموم-حتما ببین۩ " لینک کنید و در بخش نظرات وبلاگ به من اطلاع دهید .
منتظر حضور گرم شما هستم .
با تشکر .
beroz.rasekhblog.com
دقیقآ باید اینجوری باشه.
شمع و من هر یک به کنجی از ملال خویشتن // من به حال خویش گریم ، او به حال خویشتن (وفایی سمنانی)
قانون عشق ، قانون صلیب است . یعنی به هم رسیدن و از هم گذشتن ...
چه خودخواه!
سلام دوست من ...
حالا من هر وقت میام تو وبت دلم هوای کافه کتاب رو میکنه...
دلم هوس آب آناناس و هات چیپس...یا وقتایی که تلخم یه قهوه غلیظ زهرماری مثل خودم با آرامش سر بکشم!!
توی زندگی من...توی زندگی شما و توی زندگی همه ما اینجور افراد هستن تا با بودن و صحبت باهاشون...فراموش کنیم کسایی که با رفتنشون دلمون به لرزه در میاد!!
کسایی هستن که با رفتن اون فرد از زندگیشون دیگه نمیخوان همکلام کسی باشن...
من و شما و خیلی های دیگه هم هستیم که بدتر باید با کسایی سر کنیم که جایی تو قلبامون ندارن!!
به قول خودت اینم یه جورشه!!
غم هجوم آورده می دانم که زارم می کشد
وین غم دیگر که دور از روی یارم می کشد
شب هلاکم می کند اندیشه ی غم های روز
روز فکر محنت شب های تارم می کشد
وحشی بافقی
سال ها رفت و ز یادم نرود دوست هنوز
تا چه کردم که مرا دشمن جان اوست هنوز
مشفق کاشانی